„Podróż jak podróż” – wyskoczyć z rutyny, poznawać świat, przyrodę i ludzi

Co było pierwsze: pasja podróżnicza, motocyklowa, czy też to wszystko wybuchło razem z miłością?

Na początku była miłość. I ta romantyczna, i ta do podróży. Chociaż już na pierwszej randce Łukasz zabrał mnie do garażu, żeby pokazać swój motocykl. Dla mnie to była nowość – nigdy wcześniej nie miałam do czynienia z jednośladami. On zresztą też nie – to była jego pierwsza maszyna, a jego prawo jazdy kategorii A było dopiero w produkcji…

Szybko okazało się, że motocykle to dla nas strzał w dziesiątkę. Pasja do dwóch kółek stopniowo ewoluowała – zaczynaliśmy od krążenia po asfalcie Yamahą Drag Star 1100, ubrani od stóp do głów w skóry (ze mną w roli pasażerki). I chociaż podziwianie widoków z tej pozycji jest niezłą frajdą, to jednak ciągnęło mnie na przód motocykla. Gdy tylko zdałam prawko, zamieniliśmy jedną maszynę na dwie, które bardziej odpowiadały naszemu stylowi poznawania świata.

Jakie motocykle wybraliście na początek?

Tutaj kluczowe okazało się uczestnictwo w rajdach turystycznych. Mam na myśli „spędy motocyklowe”, służące poznaniu jakiejś okolicy – z zadaniami do wykonania i roadbookiem do rozszyfrowania. Podczas pierwszej takiej imprezy, tj. w Kocim Rajdzie z 2015 roku, dopisało nam szczęście początkujących. Zajęliśmy 2. miejsce, co nas zmotywowało do uczestnictwa w innych rajdach. Jednak kolejne wyróżnienia nie dawały takiej frajdy, a to za sprawą motocykli turystycznych. Z zazdrością patrzyliśmy na uczestników rajdów, którzy nie byli ograniczeni asfaltem. Podświadomie czuliśmy, że to będzie właśnie „to”. Właśnie wtedy postanowiłam zapisać się na kurs prawa jazdy kategorii A, z intencją zamiany motocykli na takie, które pozwalają na jazdę poza wyznaczonym szlakiem.

Postawiliśmy na turystyki, najpierw to były: Honda Transalp 650 dla Łukasza i Honda NX 250 Dominator dla mnie. Jednak po pamiętnym powrocie z Bieszczad do Poznania, gdzie po każdych przejechanych 100 kilometrach nerwowo szukaliśmy stacji benzynowej, a wiatr spychał mnie pod ciężarówki – postanowiłam poszukać czegoś większego. Tak staliśmy się szczęśliwymi posiadaczami dwóch BMW F650 GS (Łukasza jest w wersji Dakar). Zaczęliśmy od szwendania się po okolicy, potem po Polsce, a później poszło już z górki… 

 

Ile już za Wami wspólnych lat i kilometrów?

Lata łatwo obliczyć, a z kilometrami to już trudny orzech do zgryzienia. Można powiedzieć, że nasza motocyklowa przygoda zaczęła się wiosną 2014 roku, gdy po raz pierwszy zrobiliśmy wspomnianą już Yamahą kilka kółek, po prawie pustym parkingu Makro. Był to prawdziwy test na zaufanie i “zgranie się”, bo współpraca kierowcy i pasażera to podstawa udanej i bezpiecznej jazdy. Uczyliśmy się wszystkiego, więc jeździliśmy i zwiedzaliśmy wtedy dużo, ale blisko. Któregoś wieczoru Łukasz znalazł informację o rajdzie turystycznym w Małopolsce i bardzo się zapaliliśmy. Pojechaliśmy pod Zakopane i… złapaliśmy bakcyla zwiedzania Polski z motocykla.

A kilometry? Liczyliśmy tylko te z większych wypraw, czyli USA (ok. 8000 km),  Azja Centralna (ok. 30 000 km), czy “pandemiczny TET w Polsce 2020” (ok. 2500 km).  Ale poza tymi podróżami jeździmy naprawdę sporo, a tego już nie liczymy.

Jak lubicie motocyklami podróżować? Na jaki czas, jak daleko, w jakim komforcie jeść i nocować?

Zdecydowanie najbardziej pasują nam wyjazdy turystyczne, najlepiej na jak najdłużej i jak najdalej. Ale prawda jest taka, że mamy radość z każdej przejażdżki, w której jest zawarty element eksploracji. Przy czym przez “eksplorację” rozumiem niekoniecznie odległe ekspedycje, może to być powrót do domu drogą inną niż zawsze. Zwykłe wybicie z rutyny i zauważenie czegoś nowego.

Jeśli chodzi o komfort podróży, w kontekście jedzenia i (zwłaszcza) noclegu, to bliżej nam do  “łowców niewygód” niż “nabywców wygód” (śmiech). Często śpimy pod namiotami, bez dostępu do bieżącej wody przez kilka dni, żywiąc się lokalnym chlebem maczanym w jogurcie, siedząc na krawężniku. Jednak być na przysłowiowym końcu świata np. w Samarkandzie i nie zapłacić milionów monet za wejście do Registanu, uznawanego za najwspanialszy zespół architektoniczny w Azji Środkowej i “perłę” Jedwabnego Szlaku – byłoby wielką stratą i zmarnowaną szansą. Tak samo trudno byłoby nam odmówić sobie różanych lodów w Iranie, czy przysmaków kuchni litewskiej w Sejnach. Są rzeczy, na które nie żal nam zaoszczędzonych pieniędzy. Akurat standard noclegu nie jest jedną z nich.

Turystyczne motocykle umożliwiają nam swobodne szwendanie się, to też bliski kontakt z przyrodą i ludźmi, a tego szukamy w podróży. A przy dłuższych wyjazdach to również planowanie tras, za które głównie ja odpowiadam. Niewiele rzeczy lubię bardziej, od siedzenia nad mapami, z książkami na kolanach i kilkudziesięcioma blogami przed oczami. To takie próby zrozumienia ludzi i miejsc, do których jedziemy.

Ale zawsze są jakieś niewiadome?

Sama jazda po wertepach ma w sobie pewien aspekt sportowy – podróż, czy tego chcemy czy nie, zawsze stawia przed nami wyzwania różnej natury. Czy uda mi się przejechać przez tę rzekę, nie topiąc motocykla? Czy uda nam się uzyskać wizę do Rosji, czy będziemy musieli dostać się do niej z innego kraju niż z Gruzji? Czy poradzimy sobie, gdy na pustyni w Kazachstanie przebijemy dętki, a w promieniu kilkudziesięciu kilometrów nie będzie nikogo, kto mógłby przyjść nam z pomocą? Nie na wszystko da się przygotować, wydaje mi się więc, że trzeba to po prostu polubić.

Ciągnie Was na wschód, co Was tam najbardziej oczarowało?

Oj ciągnie nas, ciągnie na wschód – zdecydowanie bardziej niż na zachód. Tym bardziej, że dojeżdżając raptem do Kazachstanu, ten wschód dopiero musnęliśmy. Zresztą, samo pojęcie „wschód” jest dość niesprawiedliwe, gdy pomyślimy, że do jednego worka wrzucamy: Gruzję, Armenię, Iran czy Tadżykistan, które są od siebie tak różne, że trudno jest szybko znaleźć jakiś wspólny mianownik. To, co w naszym odczuciu łączy te kraje, to niezwykła otwartość mieszkańców – cecha, o której wspominają wszystkie relacje podróżnicze dotyczące tej części świata. Zachowanie, którego się spodziewasz, a czasem nawet oczekujesz, a które – gdy doświadczasz go na własnej skórze, sprawia, że w końcu rozumiesz, dlaczego tak kochasz podróżować. 

To nie tak, że na zachodzie nie spotkasz się przychylnością ludzi, ale mam wrażenie, że motywacje tej ciekawości są inne. Jakby nie patrzeć, jesteśmy częścią świata zachodu z jego system wartości, kulturą, obyczajami i dostatkiem. Na wschodzie jest inaczej i podróżując tę inność odkrywamy, a to jest po prostu ciekawe. Wschód jest też piękny przyrodniczo, jeszcze nie tak zadeptany, no i przyjazny dla portfela. Bywa też nieprzewidywalny. Musisz kombinować, gdy zepsuje Ci się uszczelka w motocyklu, której nie dostaniesz w całym Uzbekistanie, a przecież chłodnica nie może cieknąć w nieskończoność. Podróż po Kaukazie i Azji Centralnej nauczyła nas, że w takiej sytuacji zawsze możemy liczyć na pomocną, bezinteresowną dłoń. I tego, że z największych kłopotów rodzą się najfajniejsze przygody i zawiązują przyjaźnie na całe życie.

To była Wasza najdłuższa podróż motocyklowa?

Gdy planowaliśmy tę podróż, to miały to być trzy miesiące w 2018 roku przeznaczone na krążenie po Kaukazie i Iranie. Jednak na krótko przed wyjazdem i tydzień po tym, jak Łukasz złożył wypowiedzenie w pracy – poważnie złamałam nogę, jeżdżąc motocyklem po lesie. I tak jednoślad zamieniłam na wózek inwalidzki, a miesiące, które miałam spędzić w tzw. “podróży życia”, przeznaczyłam na rehabilitację. Ale „co się odwlecze to nie uciecze”, a skoro mieliśmy więcej czasu na zbieranie funduszy, to postanowiliśmy zmienić plany i pojechać na dłużej i dalej. I tak ostatecznie ruszyliśmy w maju 2019 roku w naszą najdłuższą podróż po: Turcji, Gruzji, Iranie, Armenii (i Górskim Karabachu), Azerbejdżanie, Kazachstanie, Uzbekistanie, Tadżykistanie, Kirgistanie i Rosji. Do Polski wróciliśmy na przełomie października i listopada. 

Wybraliście dla siebie motocykle BMW i sprawdziły się na dłuższą metę?

Mając w planach daleką podróż szukaliśmy optymalnego rozwiązania. Dla nas ważne było, by motocykle miały ten sam silnik i części, bo to ułatwia naprawę i transport części zapasowych. Zależało nam także na starszych, ale niezawodnych turystycznie modelach – problemy z bardzo zaawansowaną elektroniką i technologią na wschodzie na pewno urosłyby do rangi trudno rozwiązywalnych. Z racji tego, że często w siodle spędzamy całe dnie, czasami nawet i 12 godzin, bardzo istotny był też komfort jazdy.

I tak szukaliśmy, rozmawialiśmy, analizowaliśmy, przymierzaliśmy się. Zwłaszcza ja, bo znalezienie większego i wygodnego turystyka dla kobiety chwilę zajmuje… I wybór padł na BMW F650 GS (2002 r.) oraz BMW F650 GS Dakar (2001 r.). Na wyjeździe nie obyło się bez kilku wizyt u lokalnych mechaników, ale w tego typu podróży to raczej standard. Ogólnie jesteśmy bardzo zadowoleni – motocykle spisały się na medal!

A jak to się stało, że trafiliście do USA? To realizacja czyjegoś marzenia?

To był raczej impuls, który wpadł mi do głowy pod wpływem chwili. Dokładnie pamiętam ten moment – jest lato, my odziani jeszcze wtedy w czarne skóry, pędzimy po drodze między polami. Jest nam niewyobrażalnie gorąco – pomyśleliśmy, że tak właśnie musi się czuć człowiek na pustyni. Na szczęście pęd powietrza sprawiał, że czuło się przysłowiowy “wiatr we włosach”.

Ciąg skojarzeń był banalny: upał -> pustynia -> wiatr we włosach -> Route 66. Klamka zapadła. Tego dnia zaczęliśmy oszczędzać na podróż po USA. Wtedy mieliśmy mało doświadczenia jako motocykliści (ja w ogóle) i jako organizatorzy podróży, zdecydowaliśmy się więc wynająć Harleya na miejscu. Polecieliśmy do Chicago z trasą na telefonie i ruszyliśmy w miesięczną podróż po Route 66 i zapierających dech w piersi parkach narodowych, po drodze biorąc ślub drive-thru w Las Vegas. Po 8000 kilometrów oddaliśmy maszynę w Los Angeles i wróciliśmy do domu. W porównaniu do długodystansowych podróżników to była zwykła wycieczka, jednak dla nas później już nic nie było takie samo. USA to raj dla podróżników, zwłaszcza początkujących. Mają dużo do zaoferowania, zwłaszcza przyrodniczo i kiedyś tam wrócimy na turystykach.

Gdzie Was prawdopodobnie poniosą motocykle w przyszłości? Jakie macie wymarzone kierunki

Z kierunków będących w zasięgu ręki – na pewno pojedziemy na Bałkany, które były naszym planem na 2020 rok, ale pandemia pokrzyżowała nam szyki. Z wymagających większego przygotowania kierunków, to marzy nam się przejechanie: obu Ameryk, Bliskiego Wschodu (głównie Omanu i Libanu), Dalekiego Wschodu, Rosji, Australii i Nowej Zelandii. Wymieniać można długo. Ale to w dłuższej perspektywie, bo teraz przede mną stoją inne życiowe wyzwania…

Fanpage: www.facebook.com/podrozjakpodroz