Pierwsza jazda Peugeot 301

Peugeot kojarzy mi się z rajdami, bo swoją przygodę rozpoczęłam w 2007 roku właśnie na prawym fotelu 106-tki. Cztery lata później zasiadałam już w modelu 206 – zatem sentyment do marki pozostał. Tym razem jednak miałam poznać „Lwa” z zupełnie innej, łagodnej strony, przez pryzmat rodzinnego sedana, którego najmocniejszy silnik nie dawał nawet w połowie tyle czadu, co 200-konna jednostka w rajdowym 206 RC.

Cóż, życie to nie jest bajka; zresztą poza oesami istnieje jeszcze inny świat – pełen nieoznakowanych samochodów policyjnych, fotoradarów i mało przyjemnych panów w niebieskich mundurkach. Dlatego może lepiej mieć „trochę” mniej pod maską? Tak prewencyjnie… Samochód na co dzień nie służy do jazdy sportowej, czy notorycznych sprintów spod świateł (no, może czasem…), a i tak większość trasy spędzamy w korkach lub snując się po drogach publicznych w miarę przepisowo, zwykle z punktu A do B, w tłumie przeciętnych aut.

Poza tym, w czasach kryzysu i ceny paliwa grubo przekraczającej 5 złotych za litr, liczą się podróże tanie, bez utraty komfortu jazdy. No i, kończąc ten przydługi wstęp, warto pamiętać, że nie wszyscy z 20 milionów polskich kierowców patrzą na auto przez pryzmat sportów motorowych, oceniają samochód ze względu na jego niebotyczną moc czy świetną trakcję na każdej możliwej nawierzchni. Dla niektórych to, jak auto wygląda, czy ma taki, a nie inny silnik, kompletnie nie ma znaczenia. Szukają pojazdu ekonomicznego, za przystępną cenę, do którego będą w stanie wygodnie „zapakować” całą swoją rodzinę i bagaż.

Taki teoretycznie ma być Peugeot 301 – według założeń producenta. Aby to sprawdzić, wybrałam się na pierwsze jazdy nowym modelem do Kępy k./Sochocina. Czekało na mnie (no dobra, innych dziennikarzy również ;-), ponad dwadzieścia idealnie zaparkowanych „trzysta jedynek”, praktycznie w każdej opcji wyposażenia – a jest ich całe trzy. Każdą z wersji mogłam zabrać na trasę liczącą 150 kilometrów w iście zimowej aurze, po przepięknej, białej okolicy.

Pierwsze koty za płoty
Na pierwszy rzut oka 301-ka nie zrobiła na mnie wrażenia. Tylko czy aby na pewno ten samochód ma rzucać na kolana? Raczej nie. Wiedząc, ile ma kosztować w polskich salonach, nie spodziewałam się designerskich fajerwerków. Także pod maską nie oczekiwałam żadnego monstrum. Poza tym, w śliskich warunkach zimowych to, czy auto przednionapędowe ma 300, czy też maksymalnie 115 KM nie robi większej różnicy. Ważne jest, aby dojechać bezpiecznie do celu.

Jazdę rozpoczęłam od 301-ki w wersji Allure, z najmocniejszym, benzynowym silnikiem 1,6 VTI o mocy 115 KM, skonfigurowanym z czteroprzełożeniową, automatyczną skrzynią biegów. Wprawdzie fanką automatów nie jestem, ale z drugiej strony, na długie, autostradowo-nudne (choć w naszym przypadku bardziej ekspresowo-nudne) podróże, to rozwiązanie wygodne. Allure jest opcją najbogatszą, choć w tym wypadku pojęcie to nabiera całkowicie innego brzmienia i oznacza de facto… pakiet zimowy. W jego skład wchodzą m.in. lubiane przez kobiety podgrzewane fotele, co w moim przypadku (jak widać na poniższym zdjęciu) bardzo się przydało. Jest też wygodny podłokietnik centralny z przodu, z pojemnym schowkiem, klimatyzacja ze sterowaniem elektrycznym, niebywale ważne – chromowane listwy podokienne… Ale ale! Gdzie jest komputer pokładowy, wbudowana nawigacja, tempomat i inne bajery? Nie ma? That’s it? Tylko tyle. Co najwyżej możemy dorzucić w opcji bluetooth, radio z CD i mp3, gniazdo USB i AUX, sterowanie z kolumny kierownicy, zestaw głośnomówiący i monochromatyczny wyświetlacz graficzny. Wow! No i koniec. Niby to mało, prawie nic, ale z drugiej strony… Za mniej niż 60 tysięcy złotych można otrzymać całkiem spore, rodzinne auto, które ma wszystko co do wygodnej i taniej jazdy potrzebne. A jest też przecież odmiana „najuboższa” Access (czy nazwa oznacza, że Peugeot oferuje w niej tylko dostęp do auta? 😉 i można ją mieć za 40 tysięcy złotych. I nie jest tu mowa o „używce” z drugiej ręki, tylko o nowiutkim, pachnącym aucie z salonu.

fot. z archiwum Magdy Wilk

Zresztą, czy brak nawigacji jest aż tak gigantycznym problemem? Dla mnie nie, bo od dawna mam zewnętrzny GPS, a poza tym, kto dzisiaj nie ma smartfona i dostępu do jakichkolwiek aplikacji z mapami? Wiem, że od przybytku głowa nie boli. Ale gadżety kosztują. Albo zatem chce się kupić auto tanie, albo nafaszerowane bajerami, za to o połowę droższe.

Spokój, relaks, przyjemność
Wracając do jazdy. Skrzynia automatyczna, jak wspominałam, do moich ulubionych nie należy, a mimo to i tak podróżowało mi się całkiem niezłe. Przyznaję, swój tok myślenia przestawiłam z „mocnych silników i aut rajdowych” na „tyłkowozy” i „samochody na dojazdy do pracy”.  Ale też znamienne jest to, że jadąc ekspresówką do Warszawy – zamiast wyprzedzać ślamazarów – miałam tym razem chęć jechać spokojnie i zająć się przyjemną rozmową z pasażerem. No może było w tym aucie nieco głośno przy prędkościach przelotowych (zaznaczam, że poza miastem), ale tu znów wracamy do podstawowego argumentu w dyskusji czyli ceny.

Jak się prowadzi Peugeot 301? O dziwo, bez specjalnych zarzutów i to zarówno na drogach gruntowych, jak i na ekspresówce. W końcu, jak mówi producent, zawieszenie zostało przystosowane do dróg o różnej nawierzchni – a takich w Polsce nie brakuje. I to czuć. Zawieszenie jest w miarę optymalnie zestrojone, co pozwala cieszyć się relaksująca jazdą.

W Serocku wymieniam samochód – pozostając przy silniku o pojemności 1,6 l. – na wersję z manualną, 5-przełożeniową skrzynią biegów. Od razu uśmiech gości na mej twarzy – auto zbiera się do jazdy z energią, ma nawet chęć nieco poszaleć na śniegu. Po chwili uciechy przyglądam się wnętrzu. Kokpit jest wykonany estetycznie, lecz bardzo skromnie. Owszem, jest nieskomplikowany, nieprzeładowany przyciskami i w tej swojej prostocie nawet… ładny. Poszczególne elementy na desce rozdzielczej są spójne kolorystycznie, ergonomicznie rozmieszczone, bez zarzutu wykonane – to może się podobać.

Przymierzam się do jazdy z tyłu i już wszystko wiadomo. Dzięki zwiększonemu rozstawowi osi jest tu sporo miejsca (na nogi 121 mm). Może i mam 161 centymetrów wzrostu, ale obok mnie siedział wysoki mężczyzna i ani nie jęczał, że mu za ciasno, ani nie pchał się do jazdy z przodu. Wniosek? Przestrzeni wbród.

Dochodzimy to podstawowego – dla niektórych – kryterium oceny auta rodzinnego, czyli pojemności i pakowności bagażnika. I tu kolejny plus dla 301-ki, bo z kołem zapasowym kufer pomieści 506 litrów, a jak złożymy tylne siedzenia, zyskujemy mnóstwo przestrzeni przewozowej.

Przyznaję – jak zwykle miałam problem z otworzeniem bagażnika. Te moje nerwowe klikanie zera w znaczku 301 na tylnej klapie rozśmieszyło otoczenie. A wystarczyło po prostu wcisnąć przycisk na kluczyku (ale to by było dla mnie zbyt łatwe 😉 lub ten, który jest po lewej stronie kierownicy.

Warto wspomnieć też o kolorach wnętrza i tapicerek – dla kobiet kierowców czynnik ważny i żadna to złośliwość (na własną płeć? ;-). Sama lubię, jak auto nie tylko „jedzie”, ale również dobrze się w nim czuję. Można więc wybrać barwy wnętrza w dwóch odcieniach – ciemnym i jasnym. Ja wolę ciemne – jak rozleję swoją poranną kawę, to przynajmniej nic nie widać. Ciemniejszą kolorystykę tapicerki docenią również matki z małymi dziećmi – nie muszę tłumaczyć dlaczego. Jasne wykończenie za to daje trochę poczucia „luksusu” i optyczne złudzenie większej przestrzeni w środku.

Czas się do czegoś poważnie przyczepić. Otóż, jak już wspominałam, jestem „z metra cięta”, więc mam zawsze problem z wyregulowaniem kolumny kierownicy. W 301-ce jedyną opcją jest ustawienie kierownicy w pionie (góra-dół), a nie osiowo, czyli brak jest możliwości przybliżenia kierownicy do fotela.

fot. z archiwum Magdy Wilk

Coś za coś
Ostatnia wersja, jaką jechałam, to auto z trzycylindrową jednostką o pojemności 1,2 l. VTI i mocy 72 KM. Wsiadałam do niego z pewną niechęcią – nie spodziewałam się żadnych atrakcji. Ale – siła wyższa – padał mi telefon. Nagle przydate okazało się złącze USB. Zerkam na licznik – czyżby to auto naprawdę miało zaledwie 12 kilometrów przebiegu? Tak miło pachniało w nim świeżością. Jedynka i startujemy. Całkiem żwawo. Co lepsze, auto zbiera się do jazdy nie gorzej niż to z jednostką 1,6 VTI. 3-cylindrowy „silniczek” miał swoją premierę już w 208-tce – tam również świetnie sobie dawał radę. Wprawdzie jechaliśmy bez żadnego obciążenia, tylko we dwoje, ale inni jechali w piątkę i wcale nie narzekali. To jednak dość lekka konstrukcja (od 980 kg), a ma masę podobną do „przeciętnej”, przednionapędowej rajdówki. Peugeot oczywiście ma również w swojej gamie silników dla 301-ki dobrego, poczciwego diesla: to znany z poprzednich modeli marki silnik 1,6 HDI o mocy 92 KM.

Podsumowując: 301 nie jest skomplikowany – a to zaliczam na plus. W dodatku nie można odmówić mu nowoczesności. Jest pojemny, wygodny na krótkich dystansach, żwawy. Czy bezpieczny? Standardem jest montaż 4 poduszek gazowych, ESP i ABS, układu awaryjnego wspomagania hamowania i mocowania fotelików ISOFIX.

Peugeot celuje „do szerokiego grona odbiorców na całym świecie, głównie mężczyzn, osób młodych między 35. a 45. rokiem życia”. Wszystkie ostatnie badania mówią jednak, że to kobiety decydują o zakupie rodzinnego samochodu i bardzo często to one go potem użytkują. Za 40 tysięcy złotych mogą otrzymać sporego sedana z jednym z oszczędnych silników. Do wnętrza auta z sukcesem zapakują gromadkę znajomych lub pełnoprawną rodzinę z bagażami. Dla niezbyt wymagających – w zupełności wystarczy.

Dostępne silniki i przekładnie:
– trzycylindrowy 1,2 VTi, 72 KM z przekładnią manualną lub zautomatyzowaną,
– 1,6 VTi, 115 KM z przekładnią manualną lub automatyczną,
– 1,6 HDi, 92 KM z przekładnią manualną