Kay Petre: gwiazda toru Brooklands

17 czerwca 2020

Jedną z najbardziej znanych pionierek wyścigów samochodowych wśród kobiet była urodzona w Kanadzie brytyjska zawodniczka Kay Petre. Jej niezwykła determinacja uczyniła ją jednym z najwybitniejszych kierowców wyścigowych na brytyjskiej scenie w latach 30. XX wieku.

W latach 30. prędkość rozpaliła nieugaszany ogień w sercach wielu kobiet-kierowców. Część z nich szczególnie upodobała sobie tor w Brooklands. W ciągu krótkich lat aktywności toru ścigało się tam 80 kobiet. Jednak zaledwie garstka z nich zyskała szacunek zarówno wśród mężczyzn, jak i kobiet, za swoją prędkość i umiejętność kontroli nad samochodem. Wśród nich była Kay Petre.

Mistrzyni prędkości
Kay Petre była gwiazdą legendarnego toru Brooklands. Brała tam udział w co najmniej 48 zawodach. Ścigała się często i regularnie ustanawiała rekordy prędkości. Dzięki temu stała się medialną sensacją tamtych czasów.

Entuzjastom zawodów w Brooklands utrwaliła się w pamięci, jako malutka kobieta siedząca za kierownicą ogromnego 10,5-litrowego V12 Delage.

To był samochód, w którym walczyła o rekord kobiet w Outer Circuit na Brooklands. Rywalizowała o niego razem z Gwendą Stewart-Hawkes. 26 października 1934 roku Kay uzyskała przewagę nad Gwendą, pokonując okrążenie z prędkością 129,58 mil na godzinę, ale rok później w sierpniu Stewart-Hawkes pobiła jej rekord. Zdeterminowana Petre odzyskała swój rekord jeszcze tego samego dnia, uzyskując prędkość 134,75 mil na godzinę, ale trzy dni później Gwenda, jadąca Derby-Miller, osiągnęła prędkość 135,95 mil na godzinę.

Przeczytaj też: Doreen Evans: skazana na motoryzacyjną karierę

W Brooklands Kay Petre ustanowiła trzy rekordy okrążeń: pierwsze dwa w 1934 roku – najpierw w Bugatti z prędkością 124 mil na godzinę, a następnie w Delage przy 129,58 milach na godzinę. W 1935 roku wykorzystała Delage do osiągnięcia prędkości 134,75 mil na godzinę.

Gwiazda kierownicy
Chociaż Kay Petre zazwyczaj kojarzona jest z Delage, to karierę wyścigową zaczęła w Wolseley Hornet Special, kupionym jej przez męża. Ścigała się także Invictą i Bugatti, w którym wygrała wyścig handicap w 1935 roku. Jednak największe sukcesy Petre odniosła w samochodach Riley Motor.

W 1934 roku była dziewiąta w Mountain Grand Prix w Brooklands w Riley 1.5. W tym samym roku Kay wzięła udział w swoich pierwszych zawodach w Le Mans. Ona i Dorothy Champney zajęły 13 miejsce, prowadząc Riley Ulster Imp. Rok później Petre również wystartowała w Le Mans Riley’em, ale nie ukończyła zawodów z powodu awarii silnika.

W latach 1934–1936 Kay regularnie uczestniczyła we wszystkich znanych brytyjskich wyścigach, takich jak Brooklands 500 Miles czy Double Twelve Hours, a także w wyścigach samochodów sportowych w Donington Park i Crystal Palace. Jeździła także w rajdach i była znakomitym kierowcą wspinaczkowym – dwukrotnie zdobyła rekord kobiet w Shelsley Walsh.

Przeczytaj też: Mary Anderson i Charlotte Bridgwood: kobiety, które wynalazły wycieraczki samochodowe

Ostatni sezon
W 1937 roku Petre pojechała ze swoim Riley do Południowej Afryki na sezon wyścigów samochodowych Grand Prix. Tam zaprzyjaźniła się z legendarnym Berndem Rosemeyerem, który ścigał się w Auto Union. Rywalizując z nim i innymi czołowymi kierowcami tamtych czasów, wzięła udział w trzech Grand Prix. Zdobyła szóste miejsce w GP Grosvenor w Kapsztadzie, pozostałych dwóch Grand Prix nie ukończyła.

We wrześniu wyjechała do Francji, by w „Grasshopper” Austin wziąć udział w rajdzie Paryż-Nicea.

W tym samym miesiącu Kay jechała dla zespołu Austin w Brooklands, kiedy jej karierę zakończył straszny wypadek.

Podczas treningu do 500 kilometrowego wyścigu Reg Parnell źle oceniła manewr wyprzedzania, straciła prędkość, ześlizgnęła się po zakręcie i mocno rozbiła. Kay Petre odniosła poważne obrażenia głowy. Po kilku dniach w śpiączce i dwóch operacjach wyzdrowiała, a jedynym trwałym uszkodzeniem był paraliż jednej strony twarzy. Nigdy więcej nie wróciła do ścigania.

Po wypadku Petre zajęła się dziennikarstwem. Została korespondentką motoryzacyjną magazynu „The Daily Graphic”.

Na początku lat pięćdziesiątych została zatrudniona przez Austina jako „konsultant ds. kolorów”, w celu zaproponowania kombinacji kolorów dla nowego A40/A50 Cambridge. Zaakceptowano jej pomysły dotyczące kolorów i tkanin do wnętrza samochodu. Później została wyznaczona na konsultanta ds. kolorów w British Motor Corporation, gdzie jej zadaniem było rozjaśnienie wizerunku Austina, tak aby przemawiał do kobiet-kierowców. Zaprojektowała również wzory tkanin do wnętrza Mini.

W późniejszych latach mieszkała samotnie w Londynie i niechętnie mówiła o swojej karierze wyścigowej. Zmarła w wieku 91 lat w 1994 roku.