Karolina Chojnacka

Gwenda Stewart-Hawkes: urodzona rekordzistka

Gwenda Stewart-Hawkes nosiła włosy ścięte po męsku, by ukryć swoją kobiecość. Karierę zaczęła od ścigania się motocyklami, ale przerzuciła się na samochody. Ścigała się w Le Mans w 1934 i 1935 roku, ale od zwykłych wyścigów preferowała bicie rekordów prędkości. To do niej należy rekord kobiet w Outer Circuit na Brooklands.

Urodzona w 1894 roku Gwenda swój pierwszy, znaczący kontakt z samochodami i szybkością miała w trakcie I wojny światowej, kiedy jeździła karetkami na frontach rosyjskim i rumuńskim. Za swoją służbę została odznaczona Krzyżem Świętego Jerzego oraz Krzyżem Świętego Stanilausa.

Jazda na dwóch kółkach
Swoją karierę wyścigową Gwenda rozpoczęła od ścigania się motocyklami. W listopadzie 1921 roku jeździła dziwną dwukołową amerykańską maszyną zwaną Ner-a-car. Miała ona  jednocylindrowy silnik i tylko jeden hamulec tylny. W Ner-a-car Gwenda pobiła rekord dystansu 1000 mil w codziennych 190-kilometrowych przejazdach.

W 1922 roku pobiła podwójny 12-godzinny rekord toru Brooklands, jadąc 249 cm3 JAP z silnikiem Trumpa, osiągając średnią 44,65 mil na godzinę (wkrótce potem jej mężem został pułkownik Neil Stewart, dyrektor zarządzający Trump Motorcycle Company). Nazwano go podwójnym 12-godzinnym rekordem, ponieważ lokalni mieszkańcy wymusili zakaz uniemożliwiający korzystanie z toru w nocy. Tak więc każdy 24-godzinny wyścig lub rekord musiał być rozgrywany w dwóch 12-godzinnych sesjach.

W 1925 roku razem z mężem przeprowadzili się do Francji i podjęli udaną próbę pobicia 24-godzinnego rekordu na torze Montlhéry, jadąc 350cc Rudge i zmieniając się co dwie godziny. Pod koniec 24-godzinnego okresu pobili 21 rekordów motocykli długodystansowych i wszystkie wyniki w swojej klasie.

Coraz więcej kół
W 1929 roku Gwenda poznała Douglasa Hawkesa, utalentowanego angielskiego inżyniera, pracującego na torze w Montlhéry. Przygotował on dla niej specjalnego, jednomiejscowego, trzykołowego Morgana, korzystającego z silnika o pojemności 761 cm3 lub 1100 cm3. Gwenda rok później wykorzystała pojazd do pobicia jednogodzinnego rekordu świata w Montlhéry. W 1931 roku pobiła nim też rekord prędkości na długości jednej mili w Arpajon.

W sumie pobiła w Morganie blisko 50 rekordów w klasie J (pojazdy trójkołowe z pasażerem nieprzekraczające 750 cm3) i klasie K (trzykołowe nieprzekraczającej 1,100 cm3).

Przeczytaj też: Camille du Gast – pierwszy kobiecy kierowca wyścigowy i motoryzacyjna celebrytka Belle Époque

W tym czasie Douglas Hawkes kupił fabrykę w Derby. Dodatkowo był właścicielem małej firmy inżynieryjnej w Anglii, Brooklands Engineering Works. Dzięki warsztatom w Montlhéry miał doświadczenie przemysłowe, aby pomóc Derby rozwijać się we Francji. Kiedy jego Miller został uszkodzony w wypadku podczas prób bicia rekordu w Arpajon, kazał go odbudować w fabryce Derby i nazwał go Derby-Miller.

Gwenda Stewart-Hawkes: urodzona rekordzistka

Od tej pory Gwenda zaczęła bić rekordy także za kierownicą samochodów. W grudniu 1930 roku jadąc Derby-Miller,  ustanowiła nowy rekord prędkości w 10 milowym wyścigu – 137 km/h.

Kiedy George Eyston pobił rekordy Międzynarodowej Klasy H w Montlhéry dla MG,  Austin zatrudnił Gwendę, aby spróbowała poprawić dla nich jego wyniki. Przysłano jej  Austina 7 Special, a ona pobiła rekordy: na trasie długości 5 kilometrów uzyskała prędkość 109,1 mph, na 5 milach – 109,06 mph, 10 kilometrach – 109,5 mph, 10 millach – 109,06 mph, 50 kilometrach –  98,08 i 50 milach –  98,43 mph! A potem w aucie pękł wał korbowy. W 1932 roku wróciła na Montlhéry i dodatkowo pobiła rekordy na długości jednej mili i 200 km.

W 1930 roku Douglas zainwestował więcej pieniędzy w Derby, a pod koniec 1933 roku zmusił fabrykę do zbudowania roadstera, który prowadzony przez Gwendę miał wziąć udział w rajdzie Monte Carlo. Gwenda wzięła także udział w wyścigu Le Mans w 1934 roku (z Louisem Bonne) i 1935 roku (z Charlesem Worthem) w Derby L8 1100. W obu przypadkach nie ukończyła jednak zawodów.

Liczyły się rekordy, nie wyścigi
Gwenda wolała bicie rekordów od wyścigów drogowych, ponieważ czuła, że wtedy może konkurować na równych warunkach z mężczyznami. Mimo to w 1935 roku Douglas zbudował dla niej Derby-Maserati specjalnie do użytku w wyścigach drogowych. Na Grand Prix de Dieppe w lipcu tego roku odpadła na pierwszym okrążeniu z powodu awarii sprzęgła, a Prix de Berne ukończyła ostania, zdublowana 5 razy w wyścigu na 20 okrążeń.

W tym samym roku rywalizowała na torze Brooklands z Kay Petre o rekord kobiet w Outer Circuit. Gwenda okrążyła tor z prędkością 130,17 mil na godzinę (stając się pierwszą kobietą, która okrążyła tor z prędkością ponad 130 mil na godzinę), ale jeszcze tego samego dnia zdeterminowana Petre pobiła ten rekord, uzyskując prędkość 134,75 mil na godzinę. Trzy dni później Gwenda, jadąca Derby-Miller, osiągnęła prędkość 135,95 mil na godzinę zdobywając nowy rekord i przy okazji ustanawiając nowy rekord toru zewnętrznego dla klasy E.

Przeczytaj też: Kay Petre: gwiazda toru Brooklands

Gwenda jeszcze kilkukrotnie występowała na torze w Brooklands, bijąc różne rekordy.

W 1937 roku poślubiła Douglasa Hawkesa. Para przeprowadziła się do Anglii i razem skupili się na rozwoju Brooklands Engineering Works.

Podczas II wojny światowej Douglas w Brooklands Engineering Works skoncentrował się na produkcji tłoków i zaworów, a Gwenda dołączyła do załogi londyńskiej pomocniczej karetki pogotowia.

Po zakończeniu wojny małżeństwo kupiło jacht i podróżowało po Morzu Śródziemnym. Zamieszkali na jednej z greckich wysp. Douglas zmarł w 1974 roku w wieku 81 lat, a Gwenda w 1990 roku w wieku 96 lat.

Zostaw komentarz:

Twój adres email nie zostanie opublikowany. Wszyskie pola są wymagane do wypełnienia.

Najnowsze

Podobne artykuły

Przeczytaj również

Najnowsze

Podobne artykuły

Przeczytaj również

Najnowsze

Podobne artykuły

Przeczytaj również

Najnowsze

Podobne artykuły

Przeczytaj również

Najnowsze

Podobne artykuły

Przeczytaj również