Kobiety w F1, rajdach, wyścigach po 1950 roku

Anne Hall, Pat Moss, Maria Teresa De Fillipis, Lella Lombardi to niesamowite kobiety, które w czasach powojennych udowadniały na torach i odcinkach specjalnych całego świata, że mogą rywalizować na równi z mężczyznami.

O kobietach w sporcie motorowym przed rokiem 1950 pisałyśmy wcześniej tutaj.

Anne Hall z Wielkiej Brytanii była jedną z najlepszych kobiet – kierowców w Europie w latach 50. i 60. Swoją karierę rozpoczęła w 1950 roku, pilotując swoją siostrę Mary Newton; w 1953 roku – zasiadając za kierownicą Jaguara – zdobyła Ladies Cup na London Motor Rally. Rok później, jako partnerka Sheili Van Damm, wygrała klasę żeńską Międzynarodowego Rajdu Viking, który odbył się w Norwegii. W tym samym roku obie panie zdołały jeszcze razem wygrać Ladies Cup w duńskim Tulip Rally, a w 1955 roku – Coupe des Dames w Monte Carlo. W ciągu około 15 lat, Hall wzięła udział we wszystkich ważniejszych rajdach długodystansowych włącznie z Rajdem Monte Carlo, East African Safari, Alpine Motor Rally, RAC International Rally oraz Cross-Canada Rally. Zdobyła wiele trofeów, w tym po raz kolejny upragniony Coupe des Damens w Monaco w 1961 roku. Kiedy Anne zgłosiła się do East African Safari 1961, stanęła do walki z ówczesną mistrzynią kierownicy z Kenii, Lucille Cardwell. Brytyjka zgodziła się na pojedynek, który miał wyłonić tę lepszą. Wygrała. W tym samym rajdzie, obie panie zmieniając się za kierownicą wywalczyły Ladies Cup i zdołały ukończyć rajd na imponującej, trzeciej pozycji w klasyfikacji generalnej. Po zakończeniu profesjonalnej kariery pod koniec lat 60., Anne założyła szkołę jazdy. W 1988 roku skusiła się jednak na powrót do ścigania (w wieku 72 lat!). Zwyciężyła w Pirelli Classic Marathon, na mierzącej 2300 mil trasie w Alpach. W klasyfikacji uplasowała się na 18 pozycji na 104 startujących. Zgłosiła się jeszcze do kilku klasycznych imprez, a ostatecznie zakończyła przygodę ze sportem motorowym w 1997 roku.

Anne Hall i Sheilia Van Damm na mecie Alpine Rally.

Pat Moss – siostra legendarnego Sir Stirlinga Moss’a – pozostaje do dziś jedną z najlepszych kobiet – kierowców wszech czasów z dorobkiem trzech zwycięstw i siedmiu miejsc na podium w międzynarodowych zawodach. Była koronowana na Mistrzynię Rajdów Europy pięciokrotnie (sezony 1958, 1960, 1962, 1964 i 1965). Zaczęła przygodę z wyścigami w wieku 11 lat za sprawą starszego brata. Na początku jednak nie ścigała się w samochodach, a konno. Należała do brytyjskiej drużyny skoczków. W romans z rajdami wdała się w 1953 roku; później kupiła Triumpha TR2, rozpoczynając karierę na poważnie. Przełom nastąpił w 1958 roku – startując w  aucie Morris Minor zajęła czwarte miejsce w Rajdzie RAC, a rok później zameldowała się czwarta na mecie trasy Liege – Rzym – Liege. Dołożyła do tych sukcesów drugie miejsca w Coupe Des Alpes oraz RAC 1961, trzecie w legendarnym Rajdzie Safari Afryki Wschodniej (za kierownicą Saaba 96) oraz w RAC w Austin Healey w 1962. Dodając do tego zwycięstwo w Rajdzie Niemiec w 1962 roku otrzymujemy niebywałą listę osiągnięć. W 1963 roku Moss dołączyła do Ford Of Britain. Niedługo później wyszła za mąż za kierowcę rajdoweo Erika Carlssona i została włączona do jego zespołu, fabrycznej ekipy Saaba. Małżonkowie wspólnie wzięli udział w 11 międzynarodowych rajdach. Rajd Monte Carlo ukończyli w 1964 na piątej, a w 1965 na trzeciej pozycji w klasyfikacji ogólnej. Po urodzeniu córki w 1969 roku, Pat zmniejszyła częstotliwość startów, a dwa lata później wycofała się ostatecznie.

Sir Stirling Moss z siostrą Pat Moss.

Maria Teresa De Fillipis to pierwsza z pięciu kobiet w historii Formuły 1. Rozpoczęła karierę w wieku 22 lat, za kierownicą Fiata 500S i po zdobyciu drugiego miejsca w Mistrzostwach Włoch w 1954 roku została fabrycznym kierowcą Maserati. W 1958 roku wystartowała w Grand Prix Belgii i ukończyła wyścig na 10. pozycji. Później jeszcze siedmiokrotnie zgłaszała się do weekendów wyścigowych Formuły 1, kwalifikując się do trzech z nich. Nie udało jej się nigdy zdobyć punktów, a jej kariera zakończyła się, gdy postanowiła założyć rodzinę.

Maria Teresa De Fillipis

Warto odnotować kilka nazwisk kobiet z lat 60. świata rajdowego – Szwedek Sylvii Osterberg i Ewy Rosqvist , Norweżki Grety Molander (więcej o Grecie pisałysmy tutaj) i Francuzek Annie Soisbault, Lucette Pointet i Claudine Trautmann.

Drugą kobietą rywalizującą w Formule 1 była Włoszka, Lella Lombardi. Zaczynała jako pilot rajdowy i to otworzyło jej drzwi do wyścigów samochodów turystycznych. Następnie przerzuciła się na bolidy jednomiejscowe i zdobyła mistrzostwo Formuły 5000 w 1974 roku. Za kierownicą starego Brabhama spróbowała zakwalifikować się do GP Wielkiej Brytanii, jednak nie udała jej się ta sztuka. W tym samym roku zdołała jednak wystartować w GP RPA. Kolejny sukces był niemal natychmiastowy – w skróconym GP Hiszpanii 1975 Lella dojechała na 6. pozycji i zdobyła pół punktu. Później uplasowała się na 7. miejscu na Nurburgringu. Po nieudanym sezonie 1976, Lombardi opuściła F1 i przeniosła sięz powrotem do samochodów turystycznych. Starała się nawet wystartować w NASCAR w Daytona w 1977 r.. Była też pierwszą kobietą, która wygrała wyścig zaliczany do Mistrzostw Świata FIA, a mianowicie 6-godzinny event o nazwie Enna. Zakończyła karierę w 1975 roku, ale skusiła się na kilka startów w Le Mans – w 1976 razem z Christine Dacremont dojechała na 11 pozycji ogólnie, a w 1977 – jako druga w klasie GTP, tworząc ekipę z Christine Beckers. Kontynuowała okazjonalne starty aż do późnych lat 80., jednak wtedy właśnie zdiagnozowano u niej raka. Zmarła w 1992.

Lella Lombardi

CDN…

Zostaw komentarz:

Twój adres email nie zostanie opublikowany. Wszyskie pola są wymagane do wypełnienia.

Najnowsze

Podobne artykuły

Przeczytaj również

Najnowsze

Podobne artykuły

Przeczytaj również

Najnowsze

Podobne artykuły

Przeczytaj również

Najnowsze

Podobne artykuły

Przeczytaj również

Najnowsze

Podobne artykuły

Przeczytaj również